บทที่ 1

"ซ่า!"

น้ำเย็นเฉียบถังใหญ่สาดโครมลงบนใบหน้า อัญชนีสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลงด้วยความตกใจ

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างราวกับถูกล้อรถบดทับ เสียงแหลมแสบแก้วหูและเสียงจอแจดังขึ้นรอบตัว—

"นังตัวดีหน้าไม่อาย! ทำแบบนี้กล้าสู้หน้าคุณฮาวเวิร์ดได้ยังไง?"

"พี่คะ พี่ทำเรื่องบัดสีแบบนี้ได้ยังไง? พี่กำลังจะแต่งงานอยู่แล้วนะ!"

"ไอ้ลูกเวร! แกทำตระกูลภิรมย์ภักดีขายขี้หน้าจนหมดสิ้น!"

อัญชนีปวดหัวตุบๆ จากเสียงเอะอะโวยวาย เธอก้มมองตัวเองพบว่าเหลือเพียงชุดชั้นในแนบเนื้อ

บนลำคอระหงและผิวเนียนที่โผล่พ้นร่มผ้า เต็มไปด้วยรอยรักเป็นจ้ำๆ

ความทรงจำไหลบ่าเข้ามาในสมอง อัญชนีนวดขมับ พลางนึกย้อนถึงค่ำคืนอันบ้าคลั่งว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เธอถูกวางยาในผับ พยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายหนีพวกอันธพาลที่หมายปองร้าย

ด้วยความสะลึมสะลือ เธอจึงโซซัดโซเซหลุดเข้ามาในห้องนี้

วินาทีถัดมา เธอก็โผเข้ากอดผู้ชายคนหนึ่งไว้

สติที่เลือนรางทำให้เธอลืมเลือนใบหน้าของชายผู้นั้นไป

จำได้เพียงว่าตัวเองกอดเขาไว้แน่น แล้วก็... นัวเนียกันจนเลยเถิด...

พอตื่นมาอีกที ผู้ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว แต่หน้าประตูกลับมีคนมุงดูอยู่เต็มไปหมด

อัญชนีเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่ใบหน้าคุ้นเคยในฝูงชน

อินทิยา... น้องสาวแสนดีของเธอ

และเป็นตัวต้นเรื่องของหายนะเมื่อคืน

ถ้าอินทิยาไม่แอบใส่ยาในแก้วเหล้า เธอคงไม่เดินสะเปะสะปะเข้ามา และคงไม่ต้องเสียตัวแบบนี้

พอเห็นสายตาอำมหิตของอัญชนี อินทิยาก็หลบตาอย่างมีพิรุธ รีบเกาะแขนฮาวเวิร์ดที่หน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ

"พี่ฮาวเวิร์ด พี่ต้องเจ็บปวดเพราะเรื่องนี้แท้ๆ พี่อัญชนีรักสนุกมาแต่ไหนแต่ไร พวกเราเตือนตั้งหลายครั้ง นึกไม่ถึงว่าพี่เขาจะกล้าทำเรื่องบัดสี ไม่เห็นหัวคู่หมั้นแล้วไปมั่วกับผู้ชายอื่นแบบนี้ สรุปแล้ว เป็นตระกูลภิรมย์ภักดีของเราที่ผิดต่อพี่ ดูแลพี่สาวได้ไม่ดีเอง..."

อินทิยาขอบตาแดงระเรื่อ กัดริมฝีปากแน่น

คณินและสุมนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็หน้าตาตื่นด้วยความโกรธ จ้องอัญชนีราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"อัญชนี! ยังไม่รีบไสหัวมาขอโทษคุณฮาวเวิร์ดอีก!"

คณินกัดฟันกรอด

"ฉันบอกแล้วว่าอย่าไปรับไอ้ลูกมารหัวขนคนนี้กลับมา น่าจะปล่อยให้มันตายเน่าอยู่ในหมู่บ้านบนดอยกันดารนั่นซะ!"

สุมนเองก็ปาดน้ำตาด้วยความโมโห ราวกับอัญชนีไม่ใช่ลูกในไส้ แต่เป็นศัตรูฆ่าพ่อ

อัญชนียกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน แต่ในใจกลับราบเรียบไร้ความรู้สึก

นี่น่ะเหรอพ่อแม่บังเกิดเกล้าที่อาจารย์คะยั้นคะยอให้กลับมาทดแทนบุญคุณ

เอาแต่ประคบประหงมอินทิยาที่เป็นลูกบุญธรรมราวกับไข่ในหิน แต่กลับรังเกียจเดียดฉันท์ลูกแท้ๆ อย่างเธอสารพัด

อัญชนีนึกเสียใจว่าทำไมต้องไปเชื่อตาแก่นั่น ยอมกลับมาให้คนพวกนี้โขกสับเล่น

เมื่อครึ่งปีก่อน ตระกูลภิรมย์ภักดีส่งคนไปรับเธอที่หมู่บ้านดอยมังค์ บอกว่าเธอคือทายาทตัวจริงของตระกูลภิรมย์ภักดีที่หายสาบสูญไปนาน

เธอไม่อยากจะมานับญาติด้วยซ้ำ แต่ทนคำรบเร้าของอาจารย์ไม่ไหวจึงต้องยอมตกลง

แต่พอกลับมาถึงตระกูลภิรมย์ภักดี เธอกลับถูกมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

คณินกับสุมนไม่ชอบคนบ้านนอกคอกนาอย่างเธอ แต่กลับโอ๋อินทิยาลูกเลี้ยงจอมดัดจริตจนออกนอกหน้า

ลำเอียงกันแบบสุดกู่จริงๆ!

อัญชนีหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม ไม่สนสายตาลุกเป็นไฟของคนรอบข้าง แล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ฮาวเวิร์ดก้าวเข้ามา ประกายไฟแห่งความโกรธแทบจะพุ่งออกมาจากดวงตา

"อัญชนี ในสายตาเธอยังเห็นหัวคู่หมั้นอย่างฉันอยู่ไหม?!"

พอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อัญชนีมองหน้าเขาแล้วเหยียดยิ้มสมเพช

"ฮาวเวิร์ด คำถามนี้ฉันควรถามนายมากกว่ามั้ง? เมื่อคืนนายกับน้องสาวแสนดีของฉันทำอะไรกันในผับ คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอ?"

พอได้ยินแบบนั้น ฮาวเวิร์ดก็หน้าถอดสี สีหน้าดูเลิ่กลั่กทันที

"อย่ามาใส่ร้ายป้ายสี! เธอเองนั่นแหละที่ร่านไปนอนกับคนอื่น ยังจะกล้ามาใส่ความฉันกับน้องอินทิยาอีก? ต่ำตมที่สุด!"

"คุณลุงคณิน คุณป้าสุมนครับ การแต่งงานครั้งนี้ผมว่ายกเลิกเถอะ! ตระกูลชอบประดิษฐ์ของเราไม่ต้องการผู้หญิงแพศยาแบบนี้!"

คณินและสุมนหน้าซีดเผือดทำอะไรไม่ถูก

"ฮาวเวิร์ด! อย่าเพิ่งวู่วามสิลูก เรื่องนี้อัญชนีผิดจริงๆ เราจะสั่งสอนมันให้หนักเลย การแต่งงานนี้ตระกูลภิรมย์ภักดีกับตระกูลชอบประดิษฐ์ตกลงกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า ต้องคิดให้รอบคอบนะ"

สุมนฝืนยิ้มประจบ กลัวจะเสียลูกเขยเศรษฐีไป

ฮาวเวิร์ดปรายตามองอัญชนีแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปกุมมืออินทิยาอย่างอ่อนโยน

"คุณลุงคุณป้าครับ พูดตามตรงนะ ผมรักอินทิยา เราสองคนโตมาด้วยกัน ผูกพันกันมาตลอด ไหนๆ อัญชนีก็กลายเป็นของเหลือเดนไปแล้ว ผมว่าเปลี่ยนคู่หมั้นมาเป็นอินทิยากับผมแทนเถอะครับ"

ทั้งสองสบตากันหวานซึ้ง ไม่แคร์สายตาตกตะลึงของใครต่อใคร

อัญชนีแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก้มดูข้อความในมือถือ—

"ดร.แอนน์ การเตรียมงานทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว รอเพียงท่านมาเริ่มการทดลอง ท่าน ผอ. ได้ส่งคนไปรับท่านแล้ว น่าจะถึงเร็วๆ นี้ครับ"

เธอไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกงี่เง่านี่แล้ว

อัญชนีเดินตรงไปที่ประตู แต่อินทิยาก็พุ่งเข้ามาคว้าแขนไว้

พอหันไปมองก็เห็นอินทิยาน้ำตาคลอเบ้า ทำท่าเหมือนถูกรังแกอย่างหนัก

"พี่คะ พี่จะไปไหน? พี่โกรธที่หนูกับพี่ฮาวเวิร์ดมีใจให้กันใช่ไหม?"

"อินทิยาผิดเอง อินทิยาไม่ควรเผลอใจไปรักพี่ฮาวเวิร์ด! หนูไม่ขอให้พี่ยกโทษให้ แต่ขอแค่พี่อย่ากีดกันหนูกับพี่ฮาวเวิร์ดเลยนะคะ..."

มารยาบีบน้ำตาอีกแล้ว

อัญชนีเริ่มรำคาญ ตั้งแต่กลับมาอยู่ตระกูลภิรมย์ภักดี อินทิยาเล่นละครบทนี้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

ทุกครั้งที่อินทิยาบีบน้ำตา คนในตระกูลภิรมย์ภักดีก็จะเข้าข้างจนหน้ามืดตามัว

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

อัญชนีขมวดคิ้ว สะบัดมือออกอย่างรำคาญ "ฉันไม่มีเวลามาดูเธอเล่นละครหรอกนะ ไสหัวไป!"

วินาทีถัดมา มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น อินทิยาทิ้งตัวล้มลงไปกองกับพื้นตามแรงสะบัด

ฮาวเวิร์ดรีบถลาเข้าไปประคอง มองอัญชนีด้วยความโกรธจัด

"เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?! กล้าทำร้ายน้องสาวตัวเองได้ยังไง?"

คณินกับสุมนโกรธจนแทบหายใจไม่ออก

แต่อัญชนีกลับหัวเราะเยาะ หันหลังเดินไปที่ประตูใหญ่

เสียงตวาดของคณินดังไล่หลังมา "นังลูกทรพี! แกจะไปไหน?"

อัญชนีชะงักฝีเท้า เอียงคอเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มเรียบเฉย "ก็ไปตามหาพ่อหนุ่มรูปหล่อที่นอนด้วยเมื่อคืนไง ในเมื่อฮาวเวิร์ดหาเมียใหม่ได้แล้ว ทำไมฉันจะหาผัวใหม่บ้างไม่ได้?"

คณินหน้าเขียวคล้ำทันที นิ้วสั่นระริกชี้ไปที่แผ่นหลังของอัญชนี ก่อนจะตาเหลือกแล้วเป็นลมล้มพับไป

อัญชนีไม่สนใจความวุ่นวายข้างหลังอีก เดินเชิดหน้าออกจากประตูโรงแรม

ด้านหน้าโรงแรมมีกลุ่มชายชุดดำยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ น่าเกรงขาม

ทันทีที่เห็นอัญชนีเดินออกมา ชายชุดดำทั้งหมดก็โค้งคำนับพร้อมกัน เสียงดังฟังชัด—

"ยินดีต้อนรับครับ ดร.แอนน์!"